U aprilu ove godine EUTA tim je merio ostatke hrane, preciznije količine glavnog obroka koje deca ne pojedu u 4 osnovne škole u Beogradu, Valjevu, Loznici i Arilju, što je nastavak istraživanja koje su radile kolege sa Ekonomskog fakulteta na Strength2Food projektu, sa 4 osnovne škole u Beogradu 2017.
Rezultati ovih merenja su pokazali da se u školama služe nejednake količine obroka, i to kako u školama koje imaju različit broj obroka, tako i u onim koje služe isti broj obroka u toku jednog dana. Recimo, prosečna porcija pasulja po detetu može da varira od 161g u OŠ Anta Bogićević u Loznici do 309g u OŠ Zdravko Jovanović iz okoline Valjeva.
Ostaci hrane koju deca ne pojedu se takođe razlikuju, ali na nivou ove 4 škole iznose u proseku 32.9%, što znači da se baci trećina hrane koje škole kupuju kroz sistem javnih nabavki. Gledano iz ugla roditeljskog budžeta, trećina novca koju roditelji izdvajaju za ishranu svoje dece u školama se proćerda.
U onim školama u kojima su veće porcije po pravilu su i veći ostaci hrane. To je vidljivo na primeru OŠ Danilo Kiš iz Beograda u kojoj je prosečna veličina glavnog obroka 230g i OŠ Anta Bogićević iz Loznice, gde su prosečne porcije najmanje 188g. Međutim, u prvoj školi su i najveći ostaci glavnog jela 46.3%, dok su u školi u Loznici baca svega 12.1%, pa ispada da deca u Anta Bogićević školi pojedu više hrane za ručak (165.8g u proseku) nego deca u Danilo Kiš školi (118.1g).
Gledano po različitim kategorijama hrane, najmanji su ostaci dezerta, a najveći su ostaci hleba, čak 46.25%, što znači da skoro pola kupljenog hleba završi u kanti.